The BluesBones hebben in de korte tijd dat ze bestaan al een behoorlijke staat van dienst. De groep beschikt over twee straffe gitaristen, Andy Aerts en Stef Paglia, en zanger Nico de Cock met een voor dit genre geknipt krachtig, schuurpapieren stemgeluid. Passie, gevoel, en een enorme 'liefde' voor The Blues. Zomaar een paar kenmerken die van toepassing zijn op The BluesBones. Dat hun muziek aanslaat bij een groot publiek, zal geen vraagtekens oproepen. Met een uitgekiende mix van vooral eigen (sterke!) nummers en de betere covers weten ze een vonk over te brengen. En the BluesBones blijven het goed doen en zijn zeker één van de toon aangevende blues bands van België en van Nederland. Twee jaar geleden hadden we al een gesprek met hen, dus werd het hoog tijd om de jongens nog eens op het rooster te leggen en te praten over het verleden en de toekomst van de band. The BluesBones zijn vijf personen en we wilden hen dan ook alle vijf de kans geven om hun mening te zeggen.

Hallo Nico De Cock (zanger), Stef Paglia (gitarist), Ronald Burssens (bassist), Andy Aerts (gitarist), Dominique Christens (drummer). Ik herinner me 17 mei 2012 nog heel goed. Toen gaven The Bluesbones hun eerste live concert als support act van Larry Miller in Het Gompelhof te Mol. Iedereen zag toen al een heel goede band op het podium staan. Wat herinneren jullie je nog van dat concert?

Stef : Heel zenuwachtig

Nico : Blij en tevreden dat we ons eerste optreden mochten doen in het voorprogramma van Larry Miller, toch een bekende Engelse artiest. Dat bracht met zich mee dat er heel wat volk in het Gompelhof zat en dat er dadelijk over The BluesBones geschreven werd. Er zijn weinige bands die zo een mooie kans krijgen.

Andy : Dankzij Jo Mast die ons de kans gaf, want wij waren nog niet zo lang bezig. Maar Jo geloofde in ons.

Nu twee jaar later is er al heel wat gebeurd met The BluesBones. Jullie zijn nog sterker geworden als band, hebben een studio cd 'Voodoo Guitar' en een live album en dvd 'live at the Bosuil' uitgebracht die beide heel goed ontvangen en ook goed verkocht werden. Hoe kijken jullie terug op deze albums? Tevreden of zouden jullie het nu anders aanpakken?

Iedereen zegt volmondig dat ze tevreden zijn.

Andy : Het is juist de manier waarop het gegaan is dat het zo geweldig maakt. We waren van plan om een demo op te nemen maar producer Tim Janssens, één van Nico zijn beste kameraden, vertelde ons, van op de demo nog een paar nummers extra te zetten. Zo hadden we plots een full cd.

Ronald : We hebben gedaan wat we wilden doen en dat is allemaal goed meegevallen. Het was heel low budget en natuurlijk heeft Tim Janssens prima werk geleverd met de  middelen die hij had. Waarvoor nogmaals dank Tim. We spelen muziek die we graag horen en die we allemaal graag spelen. Dat doen we zo intensief mogelijk en daar stopt het. Maar dan is er plots Rob Koning, die voor ons optredens wil boeken, die doet dat trouwens erg goed. Zo regelt Rob voor ons ook een optreden in De Bosuil. We hoorden dat daar camera's aanwezig waren om een concert te filmen. We staken de koppen bij elkaar en zochten een geluidsman om het geluid zo perfect mogelijk weer te geven. En zo kwam er de live cd/DVD 'Live In De Bosuil'.  Dat was niet op voorhand gepland. Alles komt in stukken maar vloeit op een natuurlijke wijze samen tot één geheel.

Stef : Ook Rob Koning hebben we aan Jo Mast te danken.

Nico : En toeval, he. Ook onze eerste cd 'Voodoo Guitar' was eigenlijk een demo die per toeval een cd werd. Ik dacht als we dan toch een album hebben dan stuur ik die maar rond naar blues sites. De respons was in één woord geweldig.

Andy : En het waren allemaal ook nog heel lovende recensies. Dat hadden we zeker niet verwacht.

Ronald : Na de Bosuil volgden nog meer optredens in Nederland. We speelden het laatste jaar meer in Nederland dan in België. 

Ook wat optredens betreft moeten jullie niet klagen. De concertagenda is steeds goed volzet. En jullie speelden al in veel kleinere clubs en festivals in België en Nederland, maar sinds dit jaar zijn ook de grotere festivals gekomen zoals Rib's and Blues in Nederland en Blues Peer, Swing Wespelaar en Gevarenwinkel in België. Welk gevoel geeft dat in de band?

Dominique: We doen wat we graag doen en in principe maakt het niet uit voor mij waar we spelen. Ik speel heel graag in clubs omdat het familialer is en je meer contact hebt met het publiek. Maar natuurlijk is het heel mooi om op grote podia te spelen.

Andy : De sound die je hebt op een groot festival, kan je zelden krijgen in een club.

Ronald en Stef : Je kan al eens een tandje luider spelen, zonder dat iemand reclameert dat het te hard is.

Stef : We hebben maar één regel. Waar we ook spelen club of festival, ons optreden moet steeds perfect zijn en we zullen ons steeds 200 procent geven. De mensen die ons een kans geven van op hun podium te spelen en de toeschouwers die betalen om ons te horen verdienen alleen het beste en ons respect.

In het voorjaar hadden jullie hadden ook een promo tour in Duitsland. Hoe waren de reacties daar en zijn er nog plannen voor dat land?

Andy : De reacties waren zeer goed. Alle optredens daar waren ook voor een zittend publiek en terwijl we aan het spelen waren was het er steeds muisstil. Nog iets dat me altijd zal bijblijven is ons eerste optreden in Duitsland in de Muddy's Club. Na het optreden gingen we van het podium naar de cd stand vooraan in de zaal en al de mensen gingen rechtstaan en vormden zo een soort erehaag voor ons.

Ronald : Spreken als de band aan het spelen is, is not done in Duitsland. En durft er toch eentje beginnen te praten dan wordt die dadelijk tot de orde geroepen.

Nico : Ja volgend jaar in April gaan we terug naar Duitsland. We mochten in elke club waar dit jaar gespeeld hebben terugkomen en er zouden nog een paar nieuwe clubs bijkomen. We gaan al zeker voor tien dagen maar het kan ook dat we twee volledige weken gaan.

In September 2012 had ik een interview met jullie en toen hoorde ik bijna in koor zeggen dat spelen op het bluesfestival in Peer toch wel een doel en een droom was. Een paar weken geleden stonden jullie op dat grote podium in Peer. Hoe was die ervaring? Hebben jullie een nieuw doel ? Was dit optreden wat je er van verwacht had of niet?

Volmondig zeggen The BluesBones dat het een enorme ervaring was en zeker voor herhaling vatbaar.  We gaan niet veranderen we zien wel wat op ons afkomt. Dat hebben we tot nu toe altijd gedaan. 

Dit is misschien een hint voor de organisatoren van Blues Peer.

Nico : Het was fantastisch en voor mij was het geweldig om vanop dat grote podium te kunnen zeggen : Goede middag Peer. We hebben jaren voor dat podium gestaan en altijd gehoopt om ooit eens op dat podium te mogen spelen. Nu stonden wij er en we vonden dit een hele eer.

Andy : North Jazz Festival in Nederland zou ook wel leuk zijn. Wij komen al jaren naar Peer en we weten dat twaalf uur s'middags heel vroeg is om veel mensen op de been te krijgen. We hebben genoeg openers gezien waar maar drie of vier rijen mensen kwamen naar kijken. Toen wij op dat podium stonden bleef er steeds maar volk bijkomen en halverwege ons optreden was de tent al redelijk gevuld. Dat gaf ons goosebumps, maar tevens ook een heel goed gevoel.

Ronald : Volkomen mee eens Andy. Ook de cd verkoop ging heel vlot. We hadden nooit gedacht dat we zoveel cd's zouden verkopen, 'Live In De Bosuil' was zelfs heel vlug  uitverkocht. We hebben nooit zoveel handtekeningen gezet en we hadden maar twee pennen. Gelukkig bleven de mensen rustig wachten. De eigenaars van de club in Zwitserland waar we een paar maanden geleden speelden waren zelfs voor de eerste keer naar Peer gekomen omdat wij daar moesten spelen. Dat mensen die afstand afleggen om je te horen spelen, dat doet toch iets met je hoor,

Nico : Ja die hadden op voorhand gezegd dat ze zouden komen en ze waren daar.

Stef : Ze zeggen dat de blues niets voor de jeugd is, maar er was toch heel veel jong volk in Peer en dat doet me als jonge gast wel deugd.

Dan volgt er opsomming van een deel festivals waar de jongens nog zou willen spelen. Gaande van Sierre Blues in Zwitserland, Cognac Festival in Frankrijk, Moulin Blues in Nederland enz.

Voor Stef was dit optreden in Peer ook wel heel speciaal. Ik weet niet of je daar iets over kwijt wil Stef, want het heeft ook met een heel droeve gebeurtenis te maken.

Stef : Ja zowel mijn vader en ik keken heel erg uit naar dat optreden op Blues Peer. Spijtig genoeg heeft het lot daar anders over beslist, want hij is veel te vroeg van ons heen gegaan. Ik heb dankzij mijn vader de blues muziek ontdekt en Blues Peer was het eerste festival waar we samen naartoe zijn geweest. We stonden steeds samen vooraan. Dit jaar ben ik zaterdag de sfeer wat gaan opsnuiven en ben bij Ana Popovic en Sonny Landreth op de eerste rij gaan staan en dat deed heel raar voor de eerste keer alleen in Peer. Maar ik weet dat mijn vader vanaf een andere plaats er altijd zal zijn voor mij, daarom zal ik mijn best doen om hem nooit teleur te
stellen. 'Believe Me' speel ik nu ook veel intenser. Dat nummer is ook op zijn begrafenis gespeeld en ik blijf dit lied altijd aan hem opdragen. In Wespelaar gaan we een speciaal nummer spelen voor mijn vader (de zesde BlueBone ) omdat hij het liefste naar Swing Wespelaar ging.

Nico : Artistiek is het ons tot nu toe altijd voor de wind gegaan. Maar het verlies van Mario heeft toch heel ons wereldje door elkaar geschud. Op zulk moment is alles toch relatief. Mario was s' zaterdags in Rotterdam op de bluescruise nog zo blij met zijn nieuwe camera. In het naar huis rijden was vertelde hij me nog dat hij alles gefilmd had. Spijtig genoeg waren dat de laatste opnamen van Mario, de volgende dag was hij er niet meer. The BluesBones zullen Mario nooit vergeten.

Stef : Ook wat mijn toekomst betreft maakte mijn keuzes samen met mijn vader. Ik wilde eerst muziekmanagement gaan volgen. Mijn vader was een beetje bang dat ik dan mijn gevoel als muzikant zou verliezen. Daarna ben ik met mijn ouders en Ronald naar de info dag van de rockschool in Hasselt geweest en mijn vader zei dadelijk Stef dit moet je doen. Ik ga nu alles doen om te slagen op het ingangsexamen van de rockschool. Ik heb veel aan mijn ouders te danken, die hebben me altijd voor honderd procent gesteund met alles. Mijn vader was wel kritisch. Na een optreden zei hij altijd goed gespeeld, maar dit en dat kan beter. Op dat laatste optreden heeft hij verschillende malen zijn duim omhoog gestoken en aan zijn glimlach zag ik dat hij heel tevreden was.

Andy en Stef, hoe worden de solo momenten verdeeld tussen jullie? En zijn er solo's de andere speelt, die je liever zelf zou willen doen? En wat waardeer je in de andere gitarist?

Andy : Dat gebeurt spontaan. We weten ook van elkaar waar we het beste in zijn. Ik neem meestal de rustigere solo's en Stef de heftigere.

Ronald : Het zijn twee heel verschillende gitaristen van inborst en van aanvoelen. Zelf heb ik al in veel bands gespeeld en twee gitaristen is dikwijls een probleem omdat dikwijls hetzelfde willen doen en tegen elkaar op beginnen te spelen. Maar Andy en Stef zijn zo compleet verschillend dat ze een aanvulling voor elkaar zijn en geen concurrentie. En dat is schitterend

Stef : Als we beide dezelfde stijl gehad dan was er hoogstwaarschijnlijk al ruzie geweest en nu zijn we dikke vrienden.

Andy : Daar ben ik het volkomen mee eens.

Ronald : En dan zou ik in slaap vallen door het teveel aan  solo's. Iedereen in de groep kende elkaar al van vroegere bands, behalve Stef. En het is toch deze jonge gitarist die een grote verandering teweeg gebracht heeft bij de rest. Hij heeft een grote impact gehad op The BluesBones zoals we nu zijn.

Andy : Zonder Stef was de debuut cd 'Voodoo Guitar' heel anders geweest dan wat ze nu is.

Nico jij bent heel belangrijk voor de band. Er zijn weinig bands in dit genre met een zanger zoals jij en ook op het podium sta je er. Ik geniet buiten de zang er ook steeds van hoe jij je inleeft als je muzikanten een solo aan het spelen zijn. Is dit Nico zoals hij is of een beetje cinema?

Nico : Ik kan daar ook niets aan doen, dat is gewoon mijn manier om me in de muziek in te leven. Soms als ik beelden terug zie van een concert denk ik bij mezelf, ziet hem daar weer eens staan en maar gezichten trekken. Maar op het moment van het concert besef ik dat niet omdat ik dan zo één ben met de muziek. Soms ga ik zo hoog in onze muziek om dat ik niet weet wat er rondom mij gebeurt.

Ik denk ook niet dat je moet veranderen he.

Nico : Nee, ik kan dat trouwens ook niet. Ik wil mezelf zijn en ik denk als ik dit niet zou doen dat ik dan ook niet de emoties in mijn zang kan leggen zoals nu.
     
Stef : Wij als muzikanten genieten er ook erg van, als Nico zijn emotie toont tijdens een solo van ons. Wat Nico als zanger betreft vind ik het heel belangrijk dat hij een zeer goede stem heeft en dat je ook elk woord van hem verstaat.

Ronald : Er is maar één gevaar en dat zijn je tenen, want op die momenten weet Nico zelfs niet waar hij staat.

Ronald en Dominique jullie staan ten onrechte het minste in de schijnwerpers. Hoe gaan jullie daar mee om dat het dikwijls over de zanger of de gitaristen gaat? Jullie vormen toch de belangrijke solide basis.

Ronald en Dominique : Natuurlijk mis je dat maar dat is eigen aan een ritmesectie zeker? Zelf weet je wat je allemaal doet en je weet dat er weinigen zijn die daar naar luisteren.

Nico : De bassist en de drummer krijgen dikwijls complimenten van andere muzikanten die ook bas en drums spelen. Ik, Stef en Andy waarderen Ronald en Dominique heel erg en zijn blij dat ze bij ons spelen.

Ronald : Dat is waar Nico. Ook van andere muzikanten krijgen we soms wat complimenten.

Dominique : Wat wij als ritme sectie doen zal altijd minder opvallen dan wat de frontman en de lead gitaristen doen. Ofwel moet je al beginnen met een bas of een drum solo in de set in te lassen.

Stef : Ronald en Dominique zijn de basis van de band. Ze doen hun werk schitterend. Van de bassisten en drummers waar ik al mee samen gespeeld heb zijn deze twee de beste, zeker weten. Ronald kan de baslijnen doen swingen en doet er soms wat jazzy  dingen tussen. Dat maakt hem zo speciaal. De meeste drummers die ik ken kloppen op hun drum, maar Dominique bespeelt hem.

Andy : Die twee gasten spelen al heel wat jaren samen en voelen elkaar heel goed aan, dat hoor je ook  en muziek is tenslotte puur gevoel.

Ronald : Soms als ik een concert recensie lees dan denk ik dat wij twee er niet bij waren op dat bepaald concert. Schitterende zanger en twee fantastische gitaristen en van ons wordt dan niet gepraat. Maar muzikanten met een groot ego spelen geen bas of drums, die zorgen wel dat ze een ander instrument bespelen.

Stef : Bij ons zitten trouwens geen ego's. Dat is ook onze sterkte.

Wat is voor ieder van jullie beste herinnering aan deze twee jaar The Bluesbones?

Ronald : Dat is een moeilijke. Tot nu toe is het een opeenvolging van heel goede momenten en we hopen dat het nog niet stopt.

Het moeilijkste voor jullie is nu een waardige opvolger te maken voor 'Voodoo Guitar', maar dat beseffen jullie waarschijnlijk nog beter dan ik. Hoe ver staan jullie daar mee?

Alle BluesBones samen, ja Walter dat beseffen we maar al te goed.

Ronald : We testen de nieuwe nummers. We steken er regelmatig eentje in onze setlist. Omdat het belangrijk is hoe het nummer op een podium klinkt en een song moet ook rijpen. We hebben momenteel genoeg nieuw werk, misschien wel teveel zodat we uiteindelijk nog gaan moeten selecteren wat op het album komt. Bij één nummer hebben we wat bedenkingen, maar dat komt omdat het een luisterlied is. Nu met die festivals hebben we dat nog niet kunnen uitproberen, je kunt niet elk nummer op een festival brengen. We denken er wel aan om er toch mee door te gaan omdat het volgens ons een mooi nummer is voor op een cd.

Nico : We zijn er ons wel van bewust dat het heel moeilijk wordt om 'Voodoo Guitar' te overtreffen of zelfs te evenaren? Maar we laten ons niet leiden door de schrik om niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen. We maken gewoon muziek die wij goed vinden en die wij graag spelen en we hopen dat de mensen deze muziek ook erg leuk vinden.

Ronald : We gaan dat blijven doen zoals we tot nu toe gedaan hebben. We blijven muziek maken en spelen die wij tof vinden. Als de mensen niet houden van het nieuwe album dan is dat spijtig. Maar er bestaat ook nog iets als speelvreugde en ik zou geen heel optreden muziek willen spelen waar ik me niet in kan vinden.

Dominique : Toen ons eerste album verscheen hadden we nog niets bewezen. De mensen vonden de cd goed maar live moesten we nog alles bewijzen, want we hadden nog maar een paar optredens gedaan toen 'Voodoo Guitar' verscheen.

Nico : De nummers van 'Voodoo Guitar' live brengen was voor ons niet zo moeilijk. Wat vele mensen niet weten is dat 'Voodoo Guitar' een live opname is. Alleen de zang is er later bij gekomen.

Gaat het nieuwe album in dezelfde stijl liggen als Voodoo Guitar of gaat het anders klinken?

Dominique : Het gaat niet bewust anders klinken. Wij zijn The BluesBones en we maken de muziek zoals we dat gedaan hebben op ons debuut album.

Andy : Misschien iets meer funk.

Nico : Hij zal wel iets verschillen, we willen ook geen kopie maken van 'Voodoo Guitar'. Ik heb ook niet zo graag dat ze ons in een vakje steken. Op het nieuwe album ga je ook wel andere invloeden horen zoals wat swamp.

Ronald : Het album zal in ieder geval anders klinken omdat er spontaan een muzikale evolutie in de groep is na bijna drie jaar samen spelen. We gaan niet bewust iets anders doen. We schrijven nieuwe songs, zijn die anders? Waarschijnlijk wel. Als je de twee albums na elkaar gaat draaien ga je uiteraard verschil horen.

Nico : Wat we misschien wel gaan doen is om te proberen tijdens de live optredens een heel gevarieerde set te maken. Niet vast blijven hangen aan één en dezelfde stijl,  maar uit alle strekkingen van de blues iets te halen. Wat swing, wat swamp, een ballad enz

Dominique : Ik waardeer het ook in andere bands als ze variatie in hun set hebben en dat vind ik ook heel tof bij The BluesBones.

Ronald : Die variatie is ook onze sterkte. Ik heb al van veel vrouwen gehoord dat ze niet zo graag blues horen omdat het na een half uur vervelend is, maar dat ze meekomen om hun wederhelft te plezieren. En dan vertellen ze dat ze zich tijdens een optreden van ons geen seconde verveeld hebben en dat dit komt door de variatie in onze muziek. Dat is toch een mooi compliment.

Zijn het weer voor het merendeel eigen nummers? Wie van jullie schrijft de songs en hoe gebeurd dit?

Stef : Ja,de meeste songs op het nieuwe album zijn eigen nummers. Ronald en ik komen meestal af met een riff of een structuur die voor zeventig procent af is en dan vullen Andy en Dominique hun deel in tijdens de repetitie. De teksten zijn altijd voor Nico.

Nico : Of soms tijdens de repitie dat er spontaan een speciale riff of jam ontstaat die geweldig klinkt. Die nemen we dan dadelijk op en werken dat later verder uit. Voor  'Voodoo Guitar' had ik veel materiaal liggen. Maar dat is opgebruikt en nu werken we dus op de manier zoals we juist vertelden.

Ronald : Volgens mij is de kunst om wanneer je op je eigen bezig bent met je instrument in je garage of zolder en er komt iets leuks aan, om dit dan niet te diep uit te werken, maar om het zo bruut mogelijk te laten. Omdat, als je het teveel uitwerkt de creativiteit en de eigenheid van de groep beperkt omdat je zelf al te veel vastgelegd hebt. Mijn ervaring is dat dit niet zo goed werkt. Een melodieus idee of een harmonieuse structuur is dikwijls meer dan genoeg.

Nico : Ik probeer in elke tekst een verhaal te vertellen. En een tekst gaat niet niet in elk nummer, de sfeer van de muziek moet hetzelfde zijn als de tekst.

Ik neem aan dat Tim Janssens opnieuw de producer is, want daar waren jullie heel lovend over na 'Voodoo Guitar'.

Iedereen knikt en zegt  ja.

Nico : Het is een kameraad van mij en iedereen in de groep is erg tevreden over Tim. Als je ziet en hoort wat hij met beperkte middelen van 'Voodoo Guitar' gemaakt heeft dan is die keuze voor Tim een heel gemakkelijke keuze.

Stef : Niemand in de blues wereld kent Tim, maar in de dance muziek is hij wel een grote mijnheer hoor. Echt een straffe gast.

Andy : Tim gaat voor ons volgende album wel in veel betere omstandigheden kunnen werken want we gaan naar een echte studio voor de opnames van deze cd.

Ronald : Tim is een man met veel inzicht en weet heel goed waar hij mee bezig is. Chapeau.

Voor wanneer zal het nieuwe album zijn?

Nico : De planning is dat we dit jaar in december de studio in gaan en het nieuwe album zou er dan begin 2015 moeten zijn. Ten laatste april 2015 want de cd moet zeker klaar zijn als we terug naar Duitsland gaan. We hebben de laatste maanden door onze vele optredens minder kunnen repeteren en ik wil toch dat onze songs top zijn als we naar de studio trekken. De nieuwe cd zal ook opgenomen worden zoals de vorige. Niet iedereen apart, maar allemaal samen in de studio, de versterkers wel in een ander lokaal, zodat ze elkaar niet storen. De nummers een keer of drie live spelen en daarna de beste versie eruit nemen voor op het album te zetten.

Ronald : Dus samen live spelen, maar wel zorgen dat elk instrument volledig apart op band staat. Niet apart opnemen maar gelijk, maar wel op een verschillend spoor opgenomen.

Nico : Blues muziek is live muziek. Door niet apart te spelen maar samen ga je alvast de beste feeling krijgen en het beste resultaat. Je kan alleen de sfeer overbrengen als je live speelt. De meeste blues bands doen het
trouwens op deze manier.

Wat zijn de verdere plannen van The BluesBones op kortere en langere termijn? Ik hoorde al van een nieuwe deelname van de Blues Challenge  in Luik  met finale in Brussel.

Nico : Eerst is er natuurlijk nu Swing Wespelaar, een festival dat ik zo hoog inschat als Peer. Voor mij, Ronald en Stef is dit een thuismatch. Wij kunnen bij manier van spreken met de fiets naar het festival. Swing Wespelaar heeft dit jaar weer een prima affiche en wij mogen optreden op een heel mooie plaats, waarvoor dank aan de organisatie. En dan is er de Blues Challenge die dit jaar doorgaat in Luik op 18 september en de Europese finale zou doorgaan in de AB te Brussel op 14 en 15 maart 2015. Dat is ook een mooie uitdaging. Mochten we de Belgische finalist worden dan mogen we ons land vertegenwoordigen in ons eigen België. Verder is er ook nog
het Bluesrock Festival in Ternat en het Gevarenwinkel Festival en natuurlijk het nieuwe album.

Veel succes mannen met alles wat je doet en bedankt voor het tof gesprek.

Vanheuckelom Walter